Ontmoeting

Zaterdag 25 augustus werd er een nieuw kunstwerk in de ontmoetings­tuin bij Pater Karel onthuld.

Een ontmoetingstuin die langzaam­aan met beelden gevuld wordt…

Een paar jaar geleden werd besloten om in deze tuin plaats te maken voor die groepen mensen die in de kerk en samenleving te vaak buiten beeld blijven. Mensen die een kruis dragen dat soms onzichtbaar is, dat soms wel degelijk zichtbaar maar onbe­sproken is.

De kunstwerken waarmee deze tuin in de afgelopen jaren verrijkt is en de komende jaren nog verrijkt zal wor­den vragen allen onze aandacht voor mensen die leed met zich mee dra­gen.

Met aandacht voor anderen, voor een ander perspectief, biedt deze tuin ons een ontmoeting:

• • Een onmoeting met mensen die over het hoofd gezien worden
  • Een ontmoeting met hun pijn en hun hoop
  • Een ontmoeting met de samen­leving waarin we leven en met de vragen die de manier waarop bij ons oproept
  • Een ontmoeting met onszelf, met ons eigen perspectief
  • Een ontmoeting met onze ver­houding tot het perspectief van een ander
  • Een ontmoeting met ons eigen lijden of juist ons geluk
  • Een ontmoeting met onze diepe­re vragen
  • Een ontmoeting met God

  En in al die mogelijke ontmoetingen ontstaat er verbinding. In de verbin­ding staan wij als mensen sterker en krijgt onze wereld meer glans.

  De ontmoeting, de verbinding met anderen gebeurt in de geest van Pater Karel:
  Hij was een gewone man met aan­dacht voor de Ander. Hij zette zich met hart en ziel in voor de mensen die een kruis te dragen hadden: hij was er halverwege de 19e eeuw voor de mensen die vanuit Ierland naar Engeland vluchtten vanwege de de grote hongersnood in hun land. Hij was er voor de soldaten die rond dezelfde tijd terugkwamen na ge­vochten te hebben in de Krimoorlog: zij hadden geen plek meer in de maatschappij maar vonden bij hem gehoor.

  Vanuit Munstergeleen via België in Engeland en Ierland aanwezig zijn voor de lijdende mens was taal tech­nisch een uitdaging. Ondanks de taalbarrière voelde Pater Karel zich aangesproken. Hij verstond de men­sen en zij verstonden hem. Woorden waren niet nodig om geraakt te wor­den door menselijk leed.

  En dat is hier in deze tuin ook aan de orde. We kunnen woordeloos wor­den aangesproken door de lijdende medemens.

  Ik wens ons allen toe dat we, lopend door deze ontmoetingstuin geraakt worden door de groepen mensen waarnaar de kunstwerken verwijzen. Dat ze ons aanspreken, aan het den­ken zetten en een uitnodiging zijn steeds onze ogen en armen open te houden voor de medemens die on­dergesneeuwd is…

  Vandaag echter willen we u met het kunstwerk ook uitdrukkelijk uitnodi­gen in gesprek te gaan: in gesprek met een vluchteling, in gesprek over wat wij voor deze groep mensen kunnen betekenen, in gesprek over het leed dat ze met zich meedragen, in gesprek over de dromen die ze meenemen…

  De keuze voor vluchtelingen is ons ingegeven door de actualiteit. Vele mensen zijn op de vlucht voor ge­weld, oorlog en onderdrukking. De kranten, het journaal en andere me­dia laten ons het daarmee gepaard gaande menselijke leed dag in dag uit zien.

  Mensen, slechts bepakt met de meest belangrijke bezittingen, als ze die al konden meenemen. Mensen die het verdriet om verlies van dierbaren, de angst, de onmacht en de pijn met zich meedragen op hun reis maar zeker ook hun hele leven lang.

  Mensen die ook het verlangen naar een veilig thuis, een toekomst voor zichzelf en hun kinderen met zich meedragen. Mensen die hoop hebben op een leven waarin ze als mens tot recht mogen komen. Verlangend naar een thuis en onwetend waar dat te mogen vinden.

  Mensen. Mensen met dezelfde dro­men als wij.
  En toch: een enorm contrast met onze eigen levens hier en nu.

  Mensen met dezelfde dromen als wij… en toch heerst er vaak onbe­grip of zelfs vijandigheid: er zijn mensen die menen dat we onze rijk­dom, onze veiligheid, ons geluk voor onszelf moeten houden. Daarmee vergetend dat de dromen van de vluchteling weinig anders zijn dan die van onszelf.

  Ik wens ons toe dat we oog hebben voor de mens achter de vluchte­ling, dat we angst overboord kun­nen zet­ten om zo tot een ware ontmoeting te komen. Een ontmoe­ting die ons laat zien dat we on­danks allerlei verschillen in ons menszijn verbonden zijn met el­kaar.

  Esther Diederen, lid van het bestuur en de beeldencommissie

  Uitnodiging expositie Vluchten door de eeuwen heen: ‘Waarheen, waarvoor’

  Op donderdag 6 september 2018 vindt in het museum van de Pater Karel Kapel in Munstergeleen de officiële opening plaats van de expositie ‘Waarheen, waarvoor’. Aanvang 16:00 uur.

  Met de expositie willen de vrijwil­ligers van de Pater Karel Kapel de overeenkomsten zichtbaar maken tussen de huidige tijd en vervlogen tijden. Via historische (ar­chief)stukken komen we naar he­dendaagse getuigenissen van men­sen die op de vlucht zijn. Maar waar naartoe? Met welke toe­komst?

  Wij hopen u op donderdag 6 sep­tember te mogen begroeten!